Εύκολη λύση ή φόβος;
Ο τρόμος των εξετάσεων.
Στο ξεκίνημα της νέας σχολικής χρονιάς ακούμε πολλά παιδιά του Λυκείου, να λένε ότι δεν θέλουν να δώσουν Πανελλήνιες Εξετάσεις.
Πολλά έχουν γραφτεί για τις Πανελλήνιες εξετάσεις, για τον τρόπο διεξαγωγής τους, για την χρησιμότητά τους ή την αναγκαιότητά τους, για το αν είναι ένα δίκαιο σύστημα ή όχι. Κάθε φορά που αναφερόμαστε στο θέμα αυτό, αναπόφευκτα συγκρίνουμε το ελληνικό σύστημα με συστήματα άλλων χωρών και συνήθως καταλήγουμε ότι έχουμε το χειρότερο σύστημα!
Όμως αυτό έχουμε μέχρι τώρα.
Σκοπός αυτού του άρθρου δεν είναι ούτε να προτείνουμε άλλες λύσεις, ούτε να κρίνουμε το σύστημα των Πανελληνίων.
Σκοπός μας είναι δούμε πώς μπορούμε να δράσουμε μέσα σε αυτό.
Όταν παίζουμε ένα παιχνίδι, ακολουθούμε τους κανόνες, δεν εφευρίσκουμε νέους.
Έχει δε πάρει τρομακτικές διαστάσεις σε μαθητές, γονείς και καθηγητές.
Για πολλούς μαθητές μοιάζει σαν να πρέπει να κατακτήσουν τον Έβερεστ, για άλλους μοιάζει σαν μία πρόκληση, ενώ για άλλους είναι απλά μία διαδικασία χωρίς ιδιαίτερη σημασία.
Για τους γονείς είναι είτε η προβολή των δικών τους επιθυμιών να σπουδάσει το παιδί τους, είτε η πεποίθηση ότι αυτός είναι ο μοναδικός δρόμος προς την επιτυχία.
Για πολλούς καθηγητές οι Πανελλήνιες είναι η επιβράβευση ή όχι μιας προσπάθειας, που όσο σωστό κι αν φαίνεται, άλλο τόσο παράλογο είναι.
Δεν θέλω...
Όλο και πιο συχνά ακούμε παιδιά να λένε ότι "εγώ δεν θέλω να δώσω Πανελλήνιες!"
"Δεν θέλω να διαβάζω τόσο πολύ", "Δεν αξίζει τον κόπο να περάσω τέτοιο στρες"
Στην ερώτηση: "και τι θα ήθελες να κάνεις αφού δεν θέλεις να δώσεις Πανελλήνιες;
Απαντούν με ένα μεγαλοπρεπές "Δεν ξέρω!!!"
Δεν απαντούν ότι θα πάνε π.χ. σε ΙΕΚ ή σε ένα ιδιωτικό Πανεπιστήμιο, ή ότι θα πάνε στο εξωτερικό να σπουδάσουν. Απλά δεν ξέρουν.
Άρα τελικά το πρόβλημα δεν είναι το εκάστοτε σύστημα Πανελληνίων, είναι η αδιαφορία ή η έλλειψη ενδιαφέροντος για το μέλλον του κάθε ενός.
Αυτό είναι ένα από τα σημάδια των καιρών!
Στην εποχή της 4ης Βιομηχανικής Επανάστασης, με την ταχύτητα της πληροφορίας να είναι στο επίκεντρο, πολλά παιδιά αρνούνται να πληροφορηθούν ή βρίσκουν τόσο χαώδη την πληροφόρηση και τελικά "ακινητοποιούνται".
Ενδιαφέρον
Είναι σωστό να πούμε ότι τα παιδιά δεν ενδιαφέρονται για το μέλλον τους;
Όχι βέβαια, τα παιδιά ενδιαφέρονται αλλά δεν έχουν βρει τι τους ενδιαφέρει!
Από την άλλη είναι και πολύ γονείς που θέλουν μεν να υποστηρίξουν τα παιδιά τους, αλλά δεν ξέρουν το πώς. Ακούμε π.χ. "Διάλεξε ό,τι θέλεις να σπουδάσεις και εγώ θα σε βοηθήσω" . Δεν υπάρχει χειρότερη φράση από αυτή. Πετάμε το μπαλάκι της ευθύνης στο παιδί που δεν έχει καμία πληροφόρηση για τις σπουδές και τα επαγγέλματα και περιμένουμε να επιλέξει από το ΤΙΠΟΤΑ.
Το Ενδιαφέρον είναι κάτι που χτίζεται. Δεν είναι το ίδιο με το Ταλέντο, το οποίο είναι μια έμφυτη ικανότητα.
Ενδιαφέρον δημιουργείται όταν κάτι μας κεντρίσει την προσοχή, κατόπιν ψάχνουμε πληροφορίες γι' αυτό, φανταζόμαστε τον εαυτό μας να ασχολείται με το αντικείμενο του ενδιαφέροντός μας, ψάχνουμε να βρούμε τι χρειάζεται για να κατακτήσουμε αυτό που μας ενδιαφέρει και έτσι δημιουργείται ο Στόχος.
Ο Στόχος κινητοποιεί τις δυνάμεις μας για να πετύχουμε το όνειρό μας.
Ο ρόλος του Επαγγελματικού Προσανατολισμού.
Ο Επαγγελματικός Προσανατολισμός είναι μία διαδικασία.
Δεν είναι ένα τεστ και δύο ώρες συνεδρίας στη περίοδο της συμπλήρωσης των Μηχανογραφικών.
Πρέπει να ξεκινάει από την Γ΄ Γυμνασίου και να τελειώνει στην επιλογή Μεταπτυχιακού!!!
Με τον Επαγγελματικό Προσανατολισμό, μαθητής/τρια από μικρή ηλικία καλείται να γνωρίσει τον εαυτό του/της, να αναγνωρίζει τις δεξιότητες, τα ταλέντα του/της, να μιλήσει για τα όνειρά του/της.
Να πληροφορείται σταδιακά για τις σπουδές και για τον κόσμο της εργασίας, να έχει το χρόνο να ονειρευτεί τον εαυτό του/της ως επαγγελματία, να πει τις απορίες του/της και να πάρει σωστές απαντήσεις.
Πώς αλλιώς θα μπορέσει να καταλάβει με τι θα ασχοληθεί για την υπόλοιπη ζωή του/της;;;;
Πώς αλλιώς θα δημιουργήσουμε Ενδιαφέρον στα παιδιά;;;
Και χωρίς Ενδιαφέρον φυσικά και δεν θα θέλουν να δώσουν Πανελλήνιες.
